خرپا
سازه همواره یکی از اجزاء ضروری معماری بوده و هست. چه هنگام ساخت سرپناه ساده برای یک خانواده و چه هنگام ایجاد فضای بزرگی که صدها نفر بتوانند در آنجا اعمال عبادی، تجاری و مذاکرات ی و فرهنگی و علمی خود را انجام دهند و یا اوقات فراغت خود را بگذرانند.
به عنوان یک اصل، همواره انسان ناگزیر از به کار بردن مقادیر معینی از مواد خاص و شکل دادن به آنها بوده است تا بتوانند ساختار معماریش را در برابر کار و موادی که از نظر قابلیت دسترسی غیر معقول به نظر نمی رسند، با عوامل مخربی مانند باد، رعد و برق، زله، آتش سوزی مقابله می شود اما از آنجایی که حس زیبایی خواهی از حواس فطری انسان بوده است، همواره بر سازه شرایط سخت تری نسبت به شرایط استحکام و اقتصاد تحمیل گردیده است .
سیستم های خرپایی
سازه های خرپایی متشکل از اعضای کششی و اعضای فشاری می باشند که به شکل مثلثی با اتصال مفصلی به یکدیگر متصل شده اند و نیروهای درونی آنها تماما محوری اند (فشار و با کشش مستقیم بدون خمش و برش). انواع سازه های خرپایی شامل: کابل, خرپا, قاب های فضایی و قاب های ژیودزیک می گردد. هندسه مثلثی شکل دارای نقش و تأثیری اساسی در رفتار خرپاهاست, زیرا مثلث تنها چند ضلعی است که به طور ذاتی دارای پایداری هندسی می باشد.
معماران و احتمالا بیش از آنان مهندسان، برای پوشش دهانه های مختلف به سازه های مسطح از قبیل تیرها، خرپاها و قاب های مسطح فکر می کنند. در بیشتر موارد در صورتی که طراحی به صورت سه بعدی انجام شود و برای دهانه های متوسط و دهانه های بلند از سازه های فضایی استفاده شود، مزایای بیشتری به دست می آید . در حقیقت همه سازه ها سه بعدی و دارای طول، ارتفاع و ضخامتند. اگر چه تیرها و خرپاهای مسطح اغلب رفتار سازه ای دو بعدی دارند، اما این عناصر سازه ای به طور کلی در یک صفحه در برابر بارهای وارده مقاومت می کنند. زمانی که دهانه سازه بیشتر از ۱۰ متر می شود، استفاده از اعضای تیر در شبکه تک لایه ای اقتصادی نیست و خرپاهای با جان باز با شبکه های ویرندیل ممکن است جایگزین تیرهای توپر شود.
[ادامه مطلب را در اینجا بخوانید .]
درباره این سایت